Toen mijn vader overleed ging ik ongemerkt
voor mijn moeder zorgen.

Ik werd boos op mijn moeder als ik dacht dat ze
niet de juiste keuzes maakte en ongemerkt nam
ik die taken van mijn vader over.
Ik nam de plek van mijn vader in,
want ja hij was er niet meer.
Maar tegelijk was ik nog zo boos op hem.
Waarom heeft hij ons verlaten?
Ik heb nog zoveel vragen en
daardoor voelde ik mij weer enorm schuldig,
want ja hij kan er niks aan doen.
En hoe vaak heb ik wel niet gedacht,
als ik het één of ander anders had
gedaan was hij er misschien nog geweest.
Hele dagen was ik aan het zoeken naar verklaringen,

waarom hij overleden was.
Het ene moment was ik bang,
dan weer enorm boos of voelde ik mij
schuldig en miste hem enorm.

Mijn emoties en gedachten gingen alle kanten op.
En als ik dan een keer gelukkig was
kwam het schuldgevoel weer om de hoek kijken.
Na mate de tijd verstreek, werd het gemis iets minder.
We hadden het zo weinig mogelijk over hem.
Het heeft lang geduurd voordat ik weer “normaal”

over mijn vader kon praten.

Ik heb geleerd dat ik hem een plek moest geven,

namelijk zijn eigen plek.
Omdat hij er niet meer is, wil niet zeggen

dat hij niet nog steeds zijn eigen plek binnen ons gezin heeft.
We mogen en kunnen weer over hem praten
en ik merk dat ik hierdoor veel steviger in mijn schoenen sta.

Ik ben ten slotte 50% papa en 50% mama

en 100% mezelf!

Herken jij dit en heb je het gevoel te blijven hangen
in het verlies omdat je het niet een plekje kan geven?
Ik zou je hier graag bij willen begeleiden.
Neem gerust contact met mij op
voor meer informatie.
– Maryan